Tamis Wever (#4938)

1990, Amsterdam, Gouache Mischtechnik, 280x380
Kreuzigung (Kruisiging)

Tamis Wever (#4935)

1991, Amsterdam, Gouache, 250x340
Bild mit Zeichen, Blatt und Ballon (Prent met teken, blad en ballon)

Tamis Wever (#4425)

1990, Amsterdam, Aquarell, 330x510
Geist jr. und die Brust (Geest jr. en de borst)

Ich habe Geest mit Geist (von Heiligem Geist) übersetzt. Geest könnte auch ein Name sein.

Tamis Wever (#4060)

1989, Amsterdam, Schilffeder und Bleistift, 277x316
Komposition (Compositie)

Tamis Wever (#3898)

1989, Amsterdam, Tusche und Filzstift, 154x200
Komposition (Compositie)

Tamis Wever (#3669)

1985, Amsterdam, Öl auf Leinwand, 600x400
Das Zeichen (Het teken)

Tamis Wever (#3101)

1986, Amsterdam, Gouache, 325x235
Das Zeichen (Het teken)

Tamis Wever (#3076)

1986, Amsterdam, Gouache Mischtechnik, 330x240
Warum diese Lücke? Schwarz-rot (Why that gap? Black-red)

Tamis Wever (#3074)

1986, Amsterdam, Gouache, 325x255
Porträt mit Zeichen (Portret met Teken)

Tamis Wever (#419)

1964, Lokation unbekannt, Öl auf Holz, 148x367
Landschaft (Landschap)

Tamis Wever (#3071)

1986, Amsterdam, Gouache, 235x255
Komposition (Kompositie)

Tamis Wever (#432)

1964, Rom, Öl auf Holz, 180x240
Maske [Selbstporträt] (Masker [Zelfportret])

Das Datum und der Ort sind nicht vermerkt auf dem Gemälde, Tamis hat sie im Katalog geschätzt.

Tamis Wever (#2856)

1984, Amsterdam, Aquarell-gemischte Technik auf Papier, 500x650
Kein Titel (Zonder Titel)

Tamis Wever (#2585)

1983, Lubumbashi (Demokratischen Republik Kongo), Aquarell, 310x230
Avenue des Roches

Tamis Wever (#2584)

1983, Lubumbashi (Demokratischen Republik Kongo), Aquarell, 310x230
Zaire

Tamis Wever (#2545)

1983, Amsterdam, Gouache, 385x283

Tamis Wever (#2467)

1983, Amsterdam, Aquarell, 400x240
Kein Titel

Tamis Wever (#2459)

1983, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 290x220
Mensch und Tier entlang dem Heissen und der Waterkant (Mens en dier langs het hete en de waterkant)

Die Waterkant ist auch im Deutschen ein Begriff durch das in Norddeutschland gesprochene Plattdeutsch. Umgangssprachlich meint man damit vor allem die Küste der Nordsee. Im Holländischen kann die Waterkant ein beliebiger Uferstreifen sein, an einem See ebenso wie an einem Fluss oder sonstigem Gewässer.

Tamis Wever (#2448)

1983, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 500x325
Das andere Niveau (Het andere nivoo)

Tamis Wever (#2122)

1981, Amsterdam, Aquarell, 310x410
Karnevalsporträt von Ines und Annelies (Carnevalsportret van Ines en Annelies)

Tamis Wever (#2086)

1976, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 480x320
Von Drei nach Zwei / Von Zwei nach Drei / In einem Triptychon (Van drie naar twee / Van twee naar drie / In een drieluik)


Ein Triptychon (von griech. triptychos, 'dreiteilig') ist ein Bildwerk auf einer festen und zwei mit Scharnieren daran befestigten klappbaren Tafeln. Die Form ist typisch für gotische Altarbilder. Sowohl dort, als auch bei späteren Triptychen in Kunst und Literatur besteht eine innere, oft verschlüsselte Beziehung zwischen den drei Darstellungen. Quelle: Wikipedia

Tamis Wever (#1821)

1962, Lokation unbekannt, Öl auf Holz, 165x160
Kinder in einem Wald (Kinderen in een bos)

Tamis Wever (#1396)

1973, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 325x250
Ein neuer landschaftlicher Weg (Een nieuwe landschappelijke weg)

Tamis Wever (#1354)

1978, Amsterdam, Öl auf Leinwand, 900x800

Tamis Wever (#1353)

1977, Amsterdam, Öl auf Leinwand, 900x800
Kreuzigung (Kruisiging)

Tamis Wever (#1134)

1974, Amsterdam, Öl auf Leinwand, 800×700
Menschen als Landschaft (Mensen als landschap)

Tamis Wever (#1109)

1965, Rom, Öl auf Leinwand, 300x400
Mädchen in der Landschaft (Meisje in landschap)

Tamis Wever (#927)

1974, Amsterdam, Öl auf Leinwand, 400x300
Landschaft mit Menschen (Landschap met mensen)

Die Farbe wurde in mehreren Schichten aufgetragen. Die untere Schicht wurde abgeschliffen, in der Bildmitte bei der braunen Farbe ist deutlich die freigelegte Struktur der Leinwand zu sehen. An anderen Stellen wurden die Farbe intensiv und dick aufgetragen, beispielsweise das Mintgrün im Rücken der Figur am linken Rand.

Tamis Wever (#929)

1974, Amsterdam, Öl auf Hardboard, 450x300
Tryphon (Drieluik)

Tamis Wever (#710)

1965, Rom, Gouache, 390x410
Porträt (Portret)

Tamis Wever (#693)

1970, Rom, Aquarell und Tusche Mischtechnik, 500x350
Ohne Titel (Zonder titel)

Tamis Wever (#633)

1974, Amsterdam, Tusche, 460x300
Musik bis zum Ende (Muziek tot het einde)

Wie Werk '#306, Die Gezeiten der Landschaften (eine Bach-Interpretation)', hat dieses Werk thematisch einen musikalischen Bezug.

Tamis Wever (#000)

Alter unbekannt, Amsterdam, Installation, ca. 400x300

Diese Installation besteht aus einer kleinen Holzkiste, in der Pappschachteln, drei Feuerzeuge und ein roter Kunststoffdeckel eingepasst sind. Die Pappschachteln sind mit Aquarellfarbe bemalt.

Auf dieser Kiste steht eine transparent Diskettenbox, die ebenfalls ein kleines Aquarell enthält.

Tamis Wever (#480)

1970, Rom, Collage mit Aquarell und Tusche, 500x350
Wen's juckt, der kratze sich (Wie de schoen past, trekke haar an)

Der Titel ist ein Wortspiel. Eigentlich heisst es 'Wie de schoen past, trekke hem an', zu deutsch 'Wem der Schuh passt, ziehe ihn an'.

Der verfremdete Titel 'Wie de schoen past, trekke haar an' heisst wörtlich 'Wem der Schuh passt, ziehe sie an'.

Dieses Werk ist eine Collage, oben links der Damentorso und unten die drei rosa-farbigen Schuhe sind Fragmente aus einer Illustrierten oder einem Katalog.

Tamis Wever (#454)

1964, Erkelenz, Gouache, 285x145
Ohne Titel (Zonder titel)

Tamis war Anfang der 1960-er Jahre in Erkelenz im Rahmen seiner Priesterausbildung als Kaplan tätig. Erkelenz liegt nahe Mönchen-Gladbach in Deutschland.

In Erkelenz hat er auch Ausstellungen seiner früher Werke organisiert.

Tamis Wever (#309)

1975, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 520x340
Die Gezeiten der Landschaften (eine Bach-Interpretation) / De getijden der landschappen (een Bach-interpretatie)

Dieses Aquarell wurde inspiriert durch die Musik von Johann Sebastian Bach. Neben der klassischen Musik war Tamis begeistert von moderner Musik, beispielsweise von John Zorn oder John Cage. Er war intimer Kenner der jüdischen Musik Klezmer. Ebenso war er interessiert an der niederländischen Szenen-Musik der 1970-er und 80-er Jahre.

Tamis Wever (#298)

1974, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 500x350
Der Zug nimmt kein Ende (Er komt geen einde an de stoet)

Tamis Wever (#294)

1972, Amsterdam, Aquarell, 520x350
Sie kommen und gehen (They come and go)

Vita (#3 - Nachruf S.M.A. 2004 )

Im folgenden der Nachruf des Ordens 'Societas Missionum ad Afros' (S.M.A.) auf sein Mitglied Tamis Wever, veröffentlicht auf der Personalia-Seite der S.M.A. im Internet.

---

IN MEMORIAM PATER TAMIS WEVER S.M.A.

Tamis Wever werd geboren als oudste van acht kinderen in Spierdijk. Hij werd met zijn elf klasgenoten priester gewijd op 21 december 1962 in de kapel van het ziekenhuis in Heerlen door Mgr. John Kodwo Amissah, aartsbisschop van Cape Coast, Ghana.

Na zijn priesterwijding studeerde hij Heilige Schrift in Rome en Jeruzalem. Daarna werd hij docent aan de Katholieke Theologische Hoge School te Amsterdam en Utrecht.

Tamis was vriend en priester, geleerde en kunstenaar
Op 19 maart 2004 is hij plotseling overleden aan een hartinfarct in zijn woonplaats Amsterdam. In de “All Saints Church” van het ‘Afrika huis’ in Amsterdam werd op 25 maart 2004 de uitvaartdienst gehouden en daags erna is hij begraven bij zijn overleden collega-missionarissen te Cadier en Keer.

Ter gedachtenis schreef klasgenoot Herman Bommer op het bidprentje:
“Een vriend is gestorven.
Zijn vader en moeder noemden hem Tamis. In Spierdijk, Westfriesland is hij geboren, vandaaruit is hij zijn levensreis begonnen.

Hij hield van avontuur, was leergierig. Een opmerkzaam mens, zijn slechte ogen werden een uitdaging. Daar hoorde hij van pater Verheugd het
‘Verhaal’ dat hem inspireerde tot een religieuze loopbaan.

Hij werd een man van het Woord, een Leraar van oude verhalen die wegwijzers willen zijn. Verhalen die spreken over recht en gerechtigheid en vrede onder mensen.

“Een barre tocht, maar boeiend langs onontgonnen terreinen, fascinerend ook, want je kunt steeds werken met mensen, die zoeken naar een zinvol leven”.
Tamis deed zijn woord gestand. Hij was wars van dubbelzinnigheid, want het Woord was niet dubbelzinnig.

Zijn opmerkzaam hart zette hem tot schilderen, schrijven, dichten, de kunsten, de taal, goede taal, zodat je de Stem kon horen en leren, hoe mooi en liefdevol ze is.

Leraar, priester voor kunstenaars bij Onze Lieve Heer op Solder. De hardheid van kerken verzachtend met het liefdevolle Woord. Vriendschap, zijn joodse connecties, zijn gastvrijheid, liefde en trouw voor zijn vrienden.

Hier en nu in deze wereld leefde hij, luisterend en bemoedigend voor zijn “fellow-travellers” op de weg naar vrede en gerechtigheid. Hij was verlegen, terughoudend, bescheiden, sprak nooit over zichzelf.

Tamis, een mens om van te houden.

Tamis Wever (#290)

1975, Amsterdam, Gouache und Tusche Mischtechnik, 500x650
Lied der Entrechteten (Lied van de ontrechten)

Tamis Wever (#289)

1975, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 650x500
weil wir schwanger sind mit unbekannten kindern und uns über die erde ausbreiten wollen die uns nicht kennt und wir sie nicht und wir ... / want wij zijn zwanger van onbekende kinderen en wij willen uitgaan over de aarde die ons niet kent en wij haar niet en wij ... (Bert Schierbeek, De gestalte der Stem, p.23)


Der Titel ist ein Zitat aus dem Buch "De gestalte der Stem" von Bert Schierbeek, Seite 23.

Bert Schierbeek (1918-1996) war ein niederländischer Schriftsteller, Redakteur und Herausgeber. Er beschäftigte sich mit experimeteller Prosa, suchte aber auch Kontakt zu experimentellen Künstlern anderer Disziplinen wie dem kürzlich verstorbenen Maler Karl Appel, dem Komponisten Peter Schat, dem Lithographen Lucebert und dem Filmemacher Johan van der Keuken.

Vita (#2 - Predigt Tamis Wever 21.12.2002 )

Tamis Wever und Herman Bommer waren beide Priester des Ordens Societas Missionum ad Afros (SMA). Beide wurden am selben Tag zum Priester geweiht und haben am 21.12.2002 in De Rijp (Nord-Holland) ihr 40-jähriges Priesterjubiläum gefeiert.

Aus diesem Anlass hat Tamis in einem feierlichen Gottesdienst eine Predigt gehalten, die hier widergegeben wird, da sie zum einen den Lebenlauf kurz umreisst und zum anderen einen schwierigen Text aus der Bibel thematisiert, bei dem Abraham seinen Sohn schlachten soll.

Der Text ist in holländisch und hoffentlich zu verstehen. Falls nicht, bitte in den Kommentaren vermelden.

----
Toespraak 21-12-02

Lieve mensen,

52 geleden gingen Herman en ik op weg, letterlijk en figuurlijk op weg. Het was geen gewone reis. Het was een reis voor het leven.
Hij uit Groningen en ik uit Westfriesland, uit Spierdijk.

Ik wist niet dat wij verre familie van elkaar waren. Dat vernam ik pas later.
Na 12 jaar van volhardende studie in het seminarie Nieuw Herlaer bij St.Michielsgestel en bij Maastricht te Cadier en Keer en in Aalbeek werden wij 40 jaar geleden op de 21ste december priester gewijd. Door een Afrikaanse bischop uit Ghana Mgr. Kodjo Amissah, zijn gedachtenis zij tot zegen.
Nadien gingen onze wegen uiteen.

Herman heeft jarenlang in Ghana gewerkt als missionaris, later in London en nu hier in De Rijp. Het is tekenend dat juist op deze dag de kerk aan de Rechtestraat in restauratie is. Misschien is zo’n restauratie voor de hele kerk af en toe nodig.

Zelf ging ik voor bijbelstudie naar Rome en Jerusalem na eerst en jaar als kaplaan te hebben gewerkt in Duitsland. De rest van mijn leven heb ik als docent in de exegese van het Oude Boek gewerkt in Amsterdam en Utrecht. In 1975 heb ik een week of vijf Ghana mogen zien mede dankzij Herman. Ik weet wat ik gemist heb en ook wat mij bespart gebleven is. Levens verlopen vaak anders dan men zich dat ooit heeft voorgesteld.
Dat geldt voor de meesten van ons.

Wat valt er te zeggen als je na 40 jaar de balans opmaakt?

Wij gingen op weg met een ideal. Wij hadden een Stem gehoord zoals die ook klinkt in de lange traditie van bijbelse verhalen. Wij begonnen aan een groot geestelijk en maatschappelijk aventuur dat naar ik hoop nog lang niet ten einde is.

Een geestelijk aventuur met inzet voor gerechtigheid en vrede onder mensen, maar ook een tocht door een bizarre werkelijkheid. In vele opzichten is de wereld van nu onherkenbaar voor de ogen van toen. In vele opzichten is het een barre tocht geweest, maar ook een boeiende tocht langs onontgonnen terreinen. Een fascinerende reis, aangezien je steeds met mensen kan werken die zoeken naar een zinvol bestaan. En we zijn dankbaar dat we er nog zijn! Ook al moesten wij een weg gaan met vele hobbels an langs vele beproevingen.

Dat is de reden waarom wij voor de twee verhalen hebben gekozen die u zo juist hebt gehoord [Anmerkung: 1) Abraham in Genesis 22, 1-18 und 2) Thomas in Johannes 20, 24-29] . Want in die verhalen gaat het ook om een geestelijk aventuur en over de proef die je in je leven moet ondergaan. Zowel Abraham als de zogenoemde 'ongelovige' Thomas zijn twee bijbels personages die zwaarder dan wij op de proef gesteld zijn. Bij hen zinkt wat wij hebben megemaakt, volledig in het niet. Ofschoon het wel vaak zo lijkt dat je eigen leed groter is dan dat van anderen, in het pastorale werk raak je die gedachte snel kwijt.

Ruim drie duizend jaar geleden ging Abraham op weg. Hij liet zijn geboortestreek achter zich en ook zijn landgenoten en de goden van zijn omgeving. In hoofdstuk 22 van het boek Genesis staat dan het bijna onbegrijpelijke verhaal over de opdracht aan Abraham om zijn zoon te slachten. het is zijn tiende beproeving. Het offer van onze vader Abraham, zo wordt het genoemd (Genesis 22,1-18).
In de joodse traditie heet het verhaal 'de binding van Izaak' naar vers 9: 'Abraham schikte het hout, bond Izaak, zijn zoon, en legde hem op het altaar, boven op het hout.' Hij pakt het mes. Maar op het meest kritieke moment weerhoudt een bode van de Onnoembare de neergang van het mes. 'Strek je hand niet uit naar de jongen! Doe hem niets! Voorwaar, nu weet ik dat jij Godvrezend bent: je hebt je zoon, je enige, mij niet onthouden.' (22,11)
Abraham mag zijn zon niet slachtofferen, ook al gaat het om een goddelijke opdracht. Hier in dit verhaal staat het eeuwige dilemma: waar liggen de grenzen in je liefde voor mensen on in je liefde voor de Onuitspreekelijke.

De vraag zou nu kunnen zijn: Ging Abraham niet te ver? Is dit geen opdracht tot moord? Het geheim van dit gecompliceerde verhaal ligt niet alleen op deze aarde, maar ook in de hemel.

Er dienen zich nog meer vragen aan: Gaat een mens ooit te ver als het om God gaat? Beschermen de Schrift en God zich in dit verhaal tegen zichzelf? Wordt Abraham en dus een gelovige die tot het uiterste gaat, hier tegen zichzelf in bescherming genomen? De ontknoping of oplossing is een redding van Godswege. Zowel Abraham als Izaak waren gebonden. Abraham door zijn bereidheid in te gaan op een verzoek van God. Vader en zoon zijn niet vrij. Een mens heeft Izaak gebonden, God laat hen beide vrijuit gaan.

In het struikgewas zit en vervangend offerdier. Abraham laat het 'stijgoffer' opgaan. Dan staat er iets opmerkelijks in het verhaal. Waneer nu Abraham de berg afdaalt, wordt Izaak niet mer vermeld. Is Izaak toch geofferd en verdwenen?

Het is alsof er toch iets gebeurd is met Izaak, maar ook met Abraham, en de toehoorders en de lezers, dus met ons. Alsof Izaak niet meer zoals tevoren van Abraham is.

Bij het verhaal van 'de binding van Izaak' stokt je stem, als je alles zomaar letterlijk gelooft wat er staat. De bijbel is tegen alles bestand behalve tegen de letterlijkheid van de letterknechten. En toch begint het lezen met die schok van de letteren.

Dat het verhaal schokkend is, wreed en immoreel - een vader wordt van Godswege verzocht en uitgedaagd zijn zoon de slachtofferen, - hebben de vroegste rabbijnse uitleggers wel begrepen. Fijntjes weten zij dat het hier niet om een gebod gaat, maar om een verzoek, alsof er voor God zelf veel op het spel staat. Alsof God veel te verliezen heeft, indien Abraham weigert of faalt.
God lijkt in nood te verkeren. Wordt zijn rotsvast vertrouwen in Abraham beschaamd? Anderzijds, Abrahams blinde geloofsvertrouwen in een godheid die dit soort verzoeken doet, wordt door dit verhaal niet voor navolging aanbevolen. Het verhaal is tegen een blind geloof.
Dat zal ik uitleggen, en ook dat dit verhaal iets heel bijzonders laat zien.

Wat is de zeggingskracht van het verhaal?

Abraham wordt in het boek Genesis meerdere malen getest. Meerdere malen moet hij een examen afleggen. Genesis 22 verteld over de tiende beproeving en miesschien wel de zwaarste proef die hij moest doorstaan. Men wordt niet zomaar de vader van vele volken (Genesis 17, 5) of een inspirerend voorbeeld van geloof (Rom. 4). Als 'onze vader' en als gelovige staat Abraham model in drie wereldgodsdiensten: het jodendom, het christendom en de Islam.

De Onuitspreekelijke vraagt nu in dit verhaal het uiterste van deze gids, gangmaker en ziener. Het uiterste, want het betreft zijn kwetsbare zelf, zijn toekomst, zijn zoon, zijn godsvertrouwen.
Er was hem zo'n grootse toekomst beloofd en zovele nakomelingen. Hij hat toch ook het stadium van kinderoffers achter zich gelaten?

Deze belofte van vele nakomelingen door de Stem die hem geroepen had uit zijn vertrouwde omgeving weg de trekken, hangt menseljikerwijze aan een zijden draad. De opdracht kan niet waar zijn. Of lezen wij verkeerd? In dit verhaal wordt niet Abraham op de proef gesteld, maar ook alle lezers uit de drie monotheistische tradities worden in dit verhaal getest. En wat vaak over het hoofd wordt gezien: miesschien wordt God wel het meest op de proef gesteld!
Laat men zich op het verkeerde been zetten met de vraag: valt er nog wel verder te leven met een god die beveelt kinderen te offeren? Of is de zeggingskracht van dit verhaal een geheel andere? Dringt men wel door in de reden waarom Abraham tot driemal toe zijn ware gezicht laat zien met zijn antwoord: 'hier ben ik'. Abraham heeft de grenzen doorbroken die de liefde voor zijn zoon probeert op te leggen an zijn liefde en respect voor God. Dat betekend in dit geval toch: hopen en vertrouwen waar geen hoop meer mogelijk lijkt? Abraham mag zijn zoon niet slachtofferen, ook al gaat het om een verzoek van godswege.

De ontknoping is een redding van Godswege. Een God die op zijn schreden terugkeert? Een God die blijkt te kunnen veranderen? Of een God die heeft afgedaan en wordt bijgezet in het museum der verworden religies? Het is alsof er toch iets gebeurd is met Izaak, maar ook met Abraham, en met de toehoorders en de lezers, dus ook met ons, mag ik hopen. En ... met God zelf.

Tot slot: ik ben van mening dat in dit verhaal de einige die echt verandert, niet Abraham en niet Izaak is, maar God zelf. Dit verhaal laat zien dat de Onuitsprekelijke geen wrede God ist. Het gebaar van de Onuitsprekelijke laat mooit meer toe dat een God zulke verzoeken doet. Dat de zogenaamde roeping tot blinde gehoorzamheid aan het woord van God een ondeugdeljike en valse roeping is. Dat het zwaard van de binding van Izaak voorgeod tot het verleden behoort. Zo gaat God niet om met mensen. Zo behoren ouders niet met hun kinderen om te gaan. En kerken niet met hun mensen. Abraham is in dit opzicht dus niet om na te volgen, en tevens onnavolgbaar in zijn liefde en geloofsvertrouwen in de Onuitsprekelijke.

De toekomst ligt nu weer in de hand van de Onuitsprekelijke. De plaats waar dit alles gebeurde wordt in het verhaal door Abraham genoemd: 'op de berg van de Onnoembare zal gezien worden' (Genesis 22,14). Op de berg wordt alles gezien en verschijnt alles in een ander licht. Onze God is geen wrede God, maar een barmhartige God.

Tamis Wever, 02 december 2002, Amsterdam

Tamis Wever (#441)

1955, Spierdijk, Öl auf Hardboard, 160x120
Landschaft: Aussicht auf De Goorn (Landschap: Gezicht op Goorne)

Tamis schreibt zu diesem Bild, dass es sein vermutlich ältestes Gemälde ist. Er datiert es auf 1955/1956.
De Goorn ist eine kleine Ortschaft, die an Spierdijk grenzt. Bei der Kirche handelt es sich um "Unsere liebe Frau vom Rosenkranz (Onze Lieve Vrouw van de Heilige Rozenkrans)", die zu einer 1673 gegründeten Dominikaner Pfarrei gehörte.

Goorn (oder auch Goorne) ist der Plural von Goor, was Schlamm- oder Schlickland bedeutet. Der Ortsname De Goorn verweist also auf eine morastiges Gebiet, das von Wasserrinnen durchzogen war. Die Gebiete um De Goorn liegen auf einer Lehmschicht, De Goorn hingegen war Schwemmland und stand bei Überschwemmungen unter Wasser.

Tamis Wever (#252)

1967, Aalbeek, Aquarell, 380x280
Peperspectief

Der Titel Peperspectief ist eine Zusammensetzung der Wörter peper (Pfeffer) und perspectief (Perspektieve). Auf Deutsch würde der Titel entsprechend Pfefferspektiv lauten.

Tamis Wever (#227)

1972, Amsterdam, Gouache und Tusche, 480×330
Kein Titel (Zonder titel)

Bei diesem Aquarell ist eine Figur aus sehr dicker roter Tusche aufgetragen. Ob diese Tusche beabsichtigt aufgetragen wurde ist fraglich, da auf dieser Tusche kleine weisse Reste von Tissue kleben.

Tamis Wever (#200)

1964, Miltenberg, Aquarell und Tusche
Serie: Briefe für Analphabeten (Serie: Brieven voor analphabeten)

Der Brief für Analphabeten ist nicht an einen menschlichen Analphabeten, sondern an ein Tier gerichtet, wie der englische Eintrag 'letters to an animal' verdeutlicht.
In dieser Serie sind das vorliegende Aquarell sowie weitere Werke entstanden, beispielsweise in Öl auf Leinwand.

Aquarelle

Tamis hat für seine Aquarell-Werke eine Vielzahl verschiedender Materialien und Techniken eingesetzt.

Farben
Tamis hat bei einigen der Aquarelle mit Druckerschwärze oder anderen Farben einen Hintergrund aufgetragen. Entweder durch eine Rolle oder beispielsweise getupft mit einem Tuch oder Schwamm.

Details sind meist mit Tusche gezeichnet. Manchmal sind die Details vorgezeichnet und dann ausgemalt, manchmal wurde erst gemalt und danach Details oder eine teilweise Umrandung aufgetragen.
Dadurch ist es möglich, dass die eigentlichen Aquarell-Farben teilweise recht sparsam eingesetzt wurden, und trotzdem eine grosse farbliche Dichte erreicht wird.

Die Reihenfolge des Auftragens wurde je nach Bedarf gewechselt. Beispielsweise

1. Hintergrund gerollt
2. Aquarell
3. Tusche für Details

oder

1. Tusche für Skizze
2. Aquarell
3. Tusche für Details
4. Vodergrund gerollt

Materialien
Als Trägermaterial wird meist Aquarell-Papier in verschiedenen Qualitäten und Körnungen verwendet. Teilweise aber auch gewöhnliches Papier wie beispielsweise perforierte Tapete.

Weiterhin verwendet er gewöhnlichen Karton, wie beispielsweise von Verpackungsmaterial.

Tamis Wever (#192)

1962, Keine Ortsangabe, Aquarell und Tusche Mischtechnik, 500x310
Landschaft Spierdijk (Landschap Spierdijk)

Spierdijk ist ein Dorf in Nord-Holland, rund 40km nördlich von Amsterdam. Spierdijk ist der Geburtsort von Tamis, er ist dort aufgewachsen mit sieben Geschwistern.

Tamis Wever (#182)

1965, Rom, Gouache, 320x500
Komposition auf Gelb (Compositie op geel)

Dieses Kunstwerk war ursprünglich nicht datiert. In 1976 hat Tamis notiert, dass dieses Aquarell wohl 1965 oder 1967 in Rom entstanden sei.

Tamis Wever (#143)

1973, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 500x360
In Fischen und in blau vertreibt man rot und Kälte (In vissen en in blauw verdrijft men rood en kou)

Der holländische Titel reimt sich (blauw und kou), bei einer Übersetzung ins Deutsche ist die Beibehaltung eines Reims leider nicht möglich.

Tamis Wever (Hausaltar)

Amsterdam, Installation, ca. 500x900
Hausaltar (Huisaltaar)

Diese Installation stellt eine Kreuzigungsgruppe dar und ist daher kein Altar im Sinn des Wortes. Eine Reihe Materialien wie Eisen, Holz, Stoff, Plastik, Papier und Porzellan sind verarbeitet. Alle Teile sind gebrauchte Stücke.


Eine Kreuzigungsgruppe ist die bildliche Darstellung der Kreuzigung, in der Jesus Christus am Kreuz hängend zusammen mit seiner Mutter Maria und einem seiner Jünger, dem Apostel Johannes, als Gruppe dargestellt ist.

Tamis Wever (#142)

1973, Amsterdam, Aquarell und Tusche, 340x255
Fünf wohlgeformte Kreaturen amüsieren sich wenn Sie hier weiter herumstreunen (Een vijftal welgeschapen kreaturen vermeien zich als u blijft tureluren)

Amsterdam ist bekannt für seine Toleranz und Freilebigkeit, insbesondere auf den Wallen, wo sich die Damen in Fenstern zur Schau stellen. Besonders in den Abendstunden streifen viele einzeln oder in Gruppen über die Wallen. Wer es wagt, vor den Fenstern Fotos zu machen, bekommt unter grossem Gelächter einen Eimer Wasser über den Kopf oder geht baden in den Grachten.

Tamis Wever (#121)

1964, Erkelenz, Aquarell und Tusche, 335x240